O PROGRAMIE
Autorski program Wandy Elżbiety Papis powstał z pasji. Wyrósł z wieloletniej praktyki nauczycielskiej. Został nagrodzony w ogólnopolskim konkursie Ministerstwa Edukacji Narodowej w 1993 roku, na który wpłynęły 192 prace. Podczas tzw. zajęć warsztatowych prowadzonych przez autorkę w Centrum Metodycznym Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej Ministerstwa Edukacji Narodowej (obecnie ORE) program został zweryfikowany i pozytywnie oceniony. W europejskim Programie Promocji Zdrowia Fizycznego, Psychicznego, Społecznego i Duchowego POL/94/P01 otrzymał dobrą ocenę.
CEL PROGRAMU
Celem programu jest inspirowanie rozwoju przez umacnianie w dzieciach i młodzieży właściwego fundamentu opartego na uniwersalnych wartościach ogólnoludzkich. Chodzi także, a może przede wszystkim, o animowanie tworzenia właściwych relacji – więzi osobowych opartych na szacunku i przyjaźni, aby atmosfera szkoły przypominała ciepło dobrej rodziny.
ZAŁOŻENIA PROGRAMOWE
Program zakłada, że każdy człowiek jest osobą godną szacunku oraz, że życie wewnętrzne człowieka ogniskuje się wokół fundamentalnych wartości Prawdy i Dobra.
METODA PROGRAMU
Dla osiągania powyższych celów najskuteczniejsza jest metoda inspiracji aktywizująca uczestników. Polega ona na wprowadzaniu na zajęciach oprócz ćwiczeń także pewnych elementów mądrościowej gry.
JĘZYK PROGRAMU
W dziedzinie płci , która ma duże znaczenie szczególnie w okresie dorastania, niezbędny jest język istotnych znaczeń, język delikatności i szacunku. Pokwitanie to wiek szczególnej wrażliwości i doświadczania wstydu seksualnego. Dlatego w programie Życie i Miłość mówi się językiem godności człowieka, aby wywoływać wzruszenie pięknem dziedziny, która jest dla młodych nadzieją na miłość.
AKTUALNOŚĆ PROGRAMU
Niezwykła intuicja autorki przewidująca możliwość wystąpienia wielu nawet wcześniej nieznanych zagrożeń dla dzieci i młodzieży wynikających z upowszechnienia technik komputerowych sprawiła, że program realizowany od 28 lat jest nadal, a może szczególnie dziś, aktualny. Już od wczesnych lat szkolnych wyposaża w pojęcia i struktury filozoficzne niezbędne do poszukiwania prawdy o rzeczywistości świata i człowieka. Dlatego ma znaczenie profilaktyczne, a nawet terapeutyczne, gdyż uczy myśleć, rozróżniać rzeczywistość od fikcji, rozumieć świat, siebie i innych ludzi, mądrze korzystać z kultury wizji.
Wprowadza w życie prawdziwe – nie na niby.